"Aan het einde van de rit zijn we soms praktisch familie van elkaar!"

"Aan het einde van de rit zijn we soms praktisch familie van elkaar!"

Jos de Kinderen is 77 jaar en al zo’n 20 jaar gestopt met werken. Een geboren en getogen “echte Valkenswaardenaar” zoals hij het zelf noemt. Na jaren bij Philips gewerkt te hebben, besloot hij bijtijds met pensioen te gaan. “Ik heb altijd hard gewerkt en om dan ineens stil te gaan zitten, dat is niks voor mij”, aldus Jos. “Mijn vrouw opperde het idee om vrijwilligerswerk te gaan doen. Maar ik heb zo lang op vaste dagen en tijden gewerkt, ik wilde liever niet weer gebonden zijn.” Toen een vriend van hem een paar jaar geleden met AutoMaatje aankwam, wist Jos gelijk dat dit iets voor hem zou zijn. Bij ANWB AutoMaatje vervoeren plaatsgenoten met hun eigen auto minder mobiele mensen die niet meer zelf voor vervoer kunnen zorgen of lastig van de bestaande vervoersdiensten gebruik kunnen maken. Het gaat dan bijvoorbeeld om een ritje naar de kapper, de huisarts, het ziekenhuis, maar óók naar een vriend(in) om eens lekker op de koffie te gaan.

“Ik vind autorijden leuk en het is belangrijk om anderen te helpen, een bijdrage aan de gemeenschap te leveren. Mijn kameraad heeft me uitgelegd wat de bedoeling van AutoMaatje is en hoe het in zijn werk gaat. Het gebeurt op vrijwillige basis, ik kan zelf inplannen wanneer ik beschikbaar ben en als ik een keer op vakantie ga, staan er voldoende andere vrijwilligers klaar om het van me over te nemen.” Inmiddels zijn er ruim veertig vrijwilligers binnen de gemeente Valkenswaard actief als AutoMaatje.

Het bleek een schot in de roos te zijn, zowel voor Jos als voor de mensen die hij rondrijdt. In de afgelopen twee jaar heeft hij zo’n 350 ritjes gemaakt. Dat zijn er toch al gauw 5 à 6 in de week. “Mijn vrouw is mijn assistente”, grapt Jos. Zij houdt de planning van zijn ritjes netjes bij.

“Je komt op leuke plekken en ontmoet geregeld nieuwe mensen. Ze komen allemaal uit het dorp en zijn vaak al op leeftijd. Tijdens het maken van een kletspraatje kom je er dan toch al snel achter dat je meestal wel ergens een connectie hebt. Het is een broer van die en die of familie van daar en daar en dat is heel gezellig. Je bent samen onderweg en vaak ontspannen mensen dan. Ze zijn blij dat ze hun verhaal even kwijt kunnen. Lief en leed worden gedeeld, aan het eind van de rit zijn we soms praktisch familie!” vertelt een enthousiaste Jos. “Toch fijn dat je mensen dan dat luisterend oor kunt bieden.”

Anekdotes heeft Jos voldoende: “Ik bracht een keer een dame naar de huisarts. Omdat op en neer rijden niet altijd uitkomt qua tijd, wacht ik vaak tot een afspraak afgelopen is. Ik zat daarom naast haar in de wachtkamer. Toen de dokter binnenkwam vroeg hij of ik haar man was. Nog niet, zij ze toen lachend.” Inmiddels heeft Jos ook een aantal vaste ‘klanten’. “Er is een dame die ik naar de kapper had gebracht. Toen ik haar de volgende dag bij een uitvaart zag, zei ik dat haar haar er nog steeds prachtig uitzag. Sinds die dag, inmiddels twee jaar geleden, rijd ik haar één keer in de twee weken op vrijdag naar de kapper.”

“Coronatijd in lockdown was wel een uitdaging”, aldus Jos. In die tijd werd er beperkt gereden, enkel voor medische bezoekjes en dat soort zaken. Dat vond ik toch wel moeilijk. Je weet dat die mensen dan veel minder buiten komen dan dat je voor ze zou willen. Ze zagen minder mensen en misten het contact. Soms kreeg ik dan het verzoek om even een extra rondje om te rijden, gewoon om wat minder lang alleen thuis te hoeven zijn. Natuurlijk doe je dat dan!”